Brigitte Minne zette zich in voor de 10.000-stappenclash. En hoe!

Een goed buurschap is belangrijk en ik zei ‘ja’ en dat mijn hart er wel mee zou varen, was mooi meegenomen.

Ingeborg bracht een stappenteller en lekkere koekjes.

Ik maakte de koekjes soldaat en dacht: ik stap ze er morgen wel af.

De volgende dag was het dus zover.

Ik stak de stappenteller in mijn broekzak en was klaar voor 10.000 stappen.

Dat zou wel meevallen, dacht ik.

DACHT IK!

Toen ik op het einde van dag 1 de stappenteller uit mijn broekzak viste, zag ik 3.754 op het scherm staan.

Verbijstering alom.

Het ding was toch niet defect?

Ik deed enkele stappen met mijn ogen op het scherm gericht: 3.756.

Neen dus.

De tweede dag gaf ik een tandje bij en tikte af op 4358.

Nog niet eens de helft... 

Zucht.

Het was duidelijk: ik zou meer uit de kast moeten halen.

Vanaf dag 3 had de stappenteller me helemaal in zijn greep.

Ik zou en moest die 10.000 stappen per dag halen.

Mijn hond begreep niet waarom het dagelijkse wandelingetje almaar langer duurde en ze tijdens haar middagdutje gewekt werd om met haar baasje alweer de straat op te gaan.

Terwijl ze snuffelde deed ik een stap vooruit en achteruit.

De processie van Echternach maar het tikte aan!

Het dagelijkse appeltje at ik wandelend rond de keukentafel.

Het afstoffen en dweilen gebeurde met grote stappen, kleine stappen, heel veel stappen.

Ik vergat geen hoekje.

Koken, afwassen en strijken gebeurde met een eigenzinnig pasje waarvan ik wist dat de stappenteller bleef gaan.

Overal waar ik kwam, meed ik de lift of de roltrap en stoof de trappen op en af.

Tijdens mijn pauzes dronk ik mijn koffie of soep al stappend in de tuin.

In de supermarkt racete ik alle gangen door, ook als mijn kar al vol was.

’Ik haal het wel! Blijf maar zitten!’ 

Die grote gedienstigheid overviel mijn man en jongste zoon.

Eigenlijk legde ik ze in de luren.

Ik pikte zowaar van hun dagelijkse stappen om de slavendrijver in mijn broekzak tegemoet te komen.

Het is een grote overwinning als er op het einde van de dag een eentje met vijf nullen op het scherm prijkt.

Toch kijk ik uit naar de einddatum.

Dan stap ik gezwind naar mijn buurvrouw, geef haar de stappenteller terug, schenk haar wat baksel en wandel met een vrij gevoel weer naar huis."

 

Brigitte Minne